Nowy Sojusz

Opuszczone przez pragmatyczne krasnoludy i neutralnych artejasów elfy pozostały bez wsparcia w wojnie prowadzonej przeciwko orkom. Rozpaczające nad swoim losem, zostały zaskoczone pojawieniem się obcego pośród nich. Obcy ukląkł przed elfickim królem, który przyjrzawszy się bliżej przybyszowi stwierdził, że to przedstawiciel ludzi. Obcy miał na głowę koronę z gałęzi drzew.

- Co to ma znaczyć, przywódco pomniejszego gatunku? Czyś przyszedł naigrywać się z naszego położenia?

Człowiek pochylił głowę i przemówił:

- Nie, mądry królu. Przyszliśmy dowiedzieć się, czy nasze marne siły mogą posłużyć wam za wsparcie.

Elfy ucieszyły się. Chociaż ludzie byli słabi i głupi, to ich duża liczba stanowiłaby istotne wsparcie w boju.

- To bardzo chwalebne z twojej strony człowieczy królu. Być może jesteście pomniejszymi istotami, ale wasza deklaracja lojalności i chęć poświęcenia życia w naszej sprawie jest godna podziwu. Przystąpcie do walki o zwycięstwo, a będziecie następnymi zaraz po elfach.

Człowiek ukłonił się, podniósł głowę i spojrzał prosto w twarz elfowi.

- Najszlachetniejszy królu. My ludzie mamy tylko jedną prośbę do was, zanim staniemy do walki o wielkie zwycięstwo elfickiej rasy. Nasz siły są zbyt wątłe. Nasze zęby nawet nie zadrapią orkowej skóry, a nasze paznokcie są bezużyteczne wobec ich muskułów. Błagamy was, abyście użyczyli nam swoich mocy przeciwko nim. Nauczcie nas magii.

Ta bezpośrednia propozycja zszokowała i rozwścieczyła elfy. Uczyć ludzi magii? Przenigdy! Zaczęli wykonywać ruchy i wypowiadać zaklęcia, żeby zamienić człowieka w kupkę popiołu, ale Veora, jedna z elfickich osobistości przerwała im. Uznała, że ta propozycja nie pociąga za sobą zagrożenia i należy ją rozpatrzyć. Ludzie byli słabi i wielce wątpliwe było, by mogli pokonać orki bez pomocy. A z ich słabymi umysłami nie będą stanowili zagrożenia, o ile w ogóle zdołają nauczyć się magii. I w ten sposób podjęła decyzję, która później kosztowała ją życie.

Ludzie szybko wchłaniali wiedzę o magii, ucząc się o wiele szybciej, niż elfy przewidywały. Ludzkie ciała, choć słabsze od ciał orków, były wzmocnione w wyniku systematycznych ćwiczeń i zahartowane podczas wewnętrznych walk. Umieli korzystać z możliwości, jakie dawały im ręce i mogli biegle władać bronią. Ale przede wszystkim imponująca była ich duża liczba. W krótkim okresie czasu armia ludzi stała się budzącą strach siłą.